شکل گیری هنجارهای اجتماعی خودجوش در میان عامل های هوش مصنوعی؛ تقلیدی از جوامع انسانی؟

پدیده ای شگفت انگیز در تعامل بین عامل های هوش مصنوعی

در پژوهشی جدید و شگفت انگیز، دانشمندان نشان داده اند که عامل های هوش مصنوعی مبتنی بر مدل های زبانی بزرگ (LLM) قادرند در تعاملات گروهی، بدون دخالت انسان، هنجارها و قراردادهای اجتماعی و ارتباطی مشترک ایجاد کنند. این یافته می تواند درک ما از ماهیت اجتماعی هوش مصنوعی را دگرگون کند.

این تحقیق مشترک توسط پژوهشگران دانشگاه سیتی سنت جورج لندن، دانشگاه لندن و دانشگاه فناوری اطلاعات کپنهاگ انجام شده و به بررسی رفتار عامل های زبانی در سناریوهای گروهی پرداخته است. آن ها دریافته اند که این عامل ها در شرایط مناسب می توانند رفتاری اجتماعی و سازمان یافته شبیه انسان ها از خود نشان دهند.

برای آزمایش این فرضیه، محققان از نسخه ای اقتباس شده از بازی نام گذاری (naming game) استفاده کردند. در این سناریو، عامل های هوش مصنوعی به صورت تصادفی در گروه هایی بین 24 تا 200 نفری جفت می شدند. از آن ها خواسته می شد برای انتخاب یک نام از میان گزینه ها همکاری کنند. اگر هر دو عامل، نام یکسانی انتخاب می کردند، پاداش می گرفتند و در غیر این صورت، جریمه می شدند.

ظهور قرارداد اجتماعی بدون حافظه گروهی

جالب اینجاست که عامل ها هیچ آگاهی از عضویت در یک جامعه بزرگ تر نداشتند و حافظه شان نیز فقط محدود به تعاملات اخیر بود. با وجود این محدودیت ها، با گذشت زمان، الگوهای زبانی و نام گذاری مشترک میان تمام گروه ها به صورت خودجوش شکل گرفت. این نشان دهنده پتانسیل هوش مصنوعی برای بازآفرینی ساختارهای اجتماعی بدون هدایت انسانی است.

این تحقیق نشان داد که عامل ها توانسته اند همانند انسان ها به یک قرارداد جمعی زبانی برسند. این فرآیند شبیه همان چیزی است که در زندگی واقعی ما رخ می دهد؛ مثلاً اینکه همه انسان ها توافق دارند به یک شیء خاص «درخت» بگویند. این توافق فرهنگی، در AI نیز به صورت الگویی بازتولید شده است.

از تکرار الگوها خبری نیست؛ یادگیری واقعی در جریان است

نکته کلیدی در این پژوهش این است که عامل ها به جای تقلید ساده یا اجرای کدهای برنامه نویسی شده، به صورت پویا و در تعاملات گروهی یاد گرفتند که چگونه توافق حاصل کنند. این پدیده به شباهت هایی با فرآیندهای طبیعی در شکل گیری زبان و اجتماع انسانی شباهت دارد.

این پژوهش دریچه ای جدید برای درک عمیق تر از نحوه تعامل عامل های AI با یکدیگر باز می کند. از این طریق، دانشمندان می توانند سیستم هایی طراحی کنند که قادر به تعامل مؤثرتر، سازگارتر و با درک بهتر از زمینه های اجتماعی باشند.

نتایج این تحقیق می تواند در طراحی عامل های اجتماعی در بازی ها، چت بات های گروهی، سیستم های همکاری چندعامله در رباتیک و تعاملات انسانی-ماشینی بسیار مؤثر باشد. سیستم هایی که قادر به ایجاد قراردادهای ارتباطی خودجوش هستند، بهتر می توانند با انسان ها و سایر AIها تعامل داشته باشند.

گامی به سوی توسعه جوامع مصنوعی مستقل؟

با این پیشرفت، احتمال شکل گیری جوامع مستقل مبتنی بر هوش مصنوعی که قادر به تنظیم و تطبیق هنجارهای خود هستند، قوت می گیرد. این امر البته با چالش های اخلاقی، فنی و فلسفی زیادی همراه خواهد بود که در آینده باید به دقت بررسی شود.این پژوهش نشان می دهد که عامل های هوش مصنوعی، برخلاف تصور ساده گذشته، می توانند به سطوحی از همکاری اجتماعی، زبان سازی و سازمان دهی خودجوش دست پیدا کنند. این توانایی ها می تواند مسیر آینده AI را به سمت تعاملات انسانی تر و پیچیده تر هدایت کند.