خانه کارولین که در محله لزلی ویل تورنتو قرار دارد، به عنوان یک معماری معاصر به یک خانه ویکتوریایی از دهه 1850 شناخته می شود. این خانه که قبلاً یک اقامتگاه تاریک و تقسیم شده بود، به یک پناهگاه باز، گرم و با نور درخشان برای یک خانواده در حال رشد تبدیل شده است.
مفهوم معماری و طراحی
مسیر معماری این پروژه با چشم انداز مشتری برای بازسازی خانه به گونه ای که بازتابی از عادات روزانه شان باشد، آغاز شد، با تمرکز اصلی بر افزودن یک پناهگاه اجرایی در طبقه سوم. این ایده به واسطه تحسین مشتری از یک درخت افرا باشکوه در حیاط پشتی شکل گرفت. چالش معماری در این پروژه حفظ جذابیت ویکتوریایی در میان محدودیت های فضایی و نور طبیعی کم بود، که توسط معماران با نوآوری و طراحی متفکرانه مورد استقبال قرار گرفت.
راهکارهای طراحی
برای غلبه بر محدودیت های فضایی، راهکار طراحی معماران، یکپارچه سازی کارهای چوبی سفارشی به عنوان قهرمان در طبقه همکف بود. در این میان، اتاق ناهارخوری به شکل یک نیمکت منحنی در داخل پنجره بای موجود تبدیل شده است. این طراحی نه تنها جریان یکنواختی از ورودی جلویی را تضمین می کند، بلکه فضایی کاملاً کاربردی برای ناهارخوری فراهم می کند که قادر به پذیرایی از هشت نفر به راحتی است. در تقاطع آشپزخانه و اتاق نشیمن، روایت معماری به گونه ای شکل می گیرد که کابینت های بلوط سفید با واحد رسانه ای به صورت یکپارچه در هم می آمیزند. این ترکیب نه تنها فضای ذخیره سازی از کف تا سقف فراهم می کند بلکه نیچ های نمایشگاهی جذابی نیز به نمایش می گذارد. در این هماهنگی معماری، واحد سرگرمی نقش دوگانه ای ایفا می کند؛ به عنوان نیمکت ذخیره سازی و همچنین فضای دعوت کننده ای برای نشستن مهمانان اضافی یا پناهگاهی گرم در کنار شومینه چوب سوز.
عناصر طراحی کلیدی
علاوه بر کابینت های خلاقانه، گنجاندن یک راه پله دوبل با نرده های پشته ای ساده، ظرافت معماری را به نمایش می گذارد و فضای ارزشمندی را در عرض و عمق محدود خانه آزاد می کند. این مانور طراحی استراتژیک نه تنها امکان معرفی یک جزیره مرمرین در آشپزخانه را فراهم کرد بلکه برنامه ریزی کاربردی در انتهای اقامتگاه در تمامی سه طبقه را نیز ممکن ساخت.
منبع:آرچی دیلی
0 نظر ثبت شده
0 نظر ثبت شده
تمام حقوق محفوظ است
ثبت یک نظر