پارک دومینو: بازآفرینی تاریخی و ارتباط مجدد با رودخانه شرقی

مقدمه

پارک دومینو به عنوان اولین مرحله از دگرگونی کارخانه قند سابق دومینو، به احیای ارتباط محله ویلیامزبورگ با رودخانه شرقی پس از 160 سال پرداخته است. این پروژه نمادین، با نگاهی به تاریخ غنی سایت و ادغام عناصر صنعتی نجات یافته، به عنوان یک «پیاده روی مصنوع» تفسیری و آموزشی طراحی شده است.

ویژگی های طراحی و اجرایی

تاریخ و میراث

• احیای صنعتی: پارک دومینو به طور خاص به تاریخ کارخانه قند دومینو که در اوج خود تا 98 درصد شکر مصرفی در ایالات متحده را تولید می کرد، ادای احترام می کند. این کارخانه، که در سال 2004 تعطیل شد، آخرین عملیات صنعتی فعال بزرگ در ساحل رودخانه شرقی بروکلین بود.
• عناصر نجات یافته: طراحی پارک شامل بیش از 30 اثر نجات یافته از جمله 21 ستون اصلی از انبار شکر خام، جرثقیل های دروازه ای، نوار نقاله های پیچی و سطلی، و مخازن شربت است. این عناصر به طور خلاقانه در طراحی پارک گنجانده شده اند تا داستان صنعتی سایت را روایت کنند.

پایداری و طراحی محیطی

• اقدامات پایداری: پارک بالاتر از ارتفاعات سیل FEMA قرار دارد و شامل بسیاری از گونه های گیاهی بومی است که به کاهش رواناب آب طوفان کمک می کنند. این گیاهان به عنوان یک اسفنج جاذب عمل کرده و اولین خط دفاعی محله در برابر سیلاب ها هستند.
• ارتباط با محیط: طراحی پارک با تأکید بر پایداری، انعطاف پذیری و احترام به تاریخ انجام شده است. این اقدامات شامل استفاده از مصالح پایدار و روش های ساخت و مدیریت که به طول عمر و کارایی پارک کمک می کنند، می شود.

اتصال شهری و دسترسی

• گسترش خیابان ریور: یکی از اقدامات کلیدی پروژه، گسترش خیابان ریور از طریق سایت بود. این کار به اتصال مجدد پارک به شبکه شهر و افزایش دسترسی به پارک کمک کرد. خیابان ریور به عنوان یک خیابان شهری طراحی شده است که ارتباطات شرق به غرب بین ارتفاعات و اسکله را بهبود می بخشد و نیاز به پله ها و رمپ ها را از بین می برد.
• حس عمومی و طراحی شهری: طراحی پارک به گونه ای است که حس عمومی را تقویت کرده و از درک یک چمن خصوصی جلویی برای توسعه جدید جلوگیری می کند. این اقدام باعث تعمیق حس جامعه پذیری و ارتباط محلی با فضای عمومی شده است.

نتیجه گیری

پارک دومینو به عنوان یک پروژه تحول آفرین در محله ویلیامزبورگ، با ترکیب میراث صنعتی، اقدامات پایداری و طراحی شهری نوآورانه، به بازآفرینی سایت تاریخی و تقویت ارتباط محلی با رودخانه شرقی پرداخته است. این پارک نه تنها به تاریخ کارخانه قند دومینو ادای احترام می کند، بلکه به عنوان یک فضای عمومی کاربردی و پایدار، به نیازهای جامعه مدرن پاسخ می دهد.