اصول سیاست گذاری هوش مصنوعی بر اساس علم نه علم افسانه

فِی-فِی لی که یکی از چهره های شناخته شده در زمینه هوش مصنوعی است، در سخنرانی خود در آستانه قله اقدام AI در پاریس، سه اصل کلیدی برای سیاست گذاری هوش مصنوعی مطرح کرد که می تواند نقش حیاتی در شکل دهی به آینده این فناوری داشته باشد. در اینجا به توضیحات بیشتری در مورد هرکدام از این اصول پرداخته شده است:

1. سیاست گذاری بر اساس علم، نه علم افسانه

فِی-فِی لی هشدار داد که سیاست گذاران نباید به سناریوهای خیالی و آینده نگرانه مانند تصورات و داستان های علمی تخیلی توجه کنند، بلکه باید بر اساس واقعیت های موجود در فناوری هوش مصنوعی اقدام کنند. به عبارت دیگر، هوش مصنوعی باید به طور واقعی و کاربردی مورد بررسی قرار گیرد، نه به عنوان موجودی شبیه به انسان با اراده و آگاهی.
او تأکید کرد که به جای نگرانی درباره آینده های تخیلی مانند آخرالزمانی یا آرمان شهری که در آن AI به موجودات خودآگاه تبدیل می شود، باید سیاست گذاری ها متمرکز بر چالش های فعلی و واقعی مانند امنیت، اخلاق و قوانین حاکم بر استفاده از AI باشد. این نوع سیاست گذاری باید از گمراهی ها و تصورات اشتباه دور بماند تا بتواند به طور مؤثر بر پیشرفت و نظارت بر هوش مصنوعی تأثیرگذار باشد.

2. سیاست های عملی و غیرایدئولوژیک

دومین اصل مطرح شده توسط فِی-فِی لی این است که سیاست های هوش مصنوعی باید عمل گرا و بدون تعلق به ایدئولوژی های خاص باشند. او توضیح داد که سیاست گذاران باید قوانینی را تدوین کنند که عواقب ناخواسته را به حداقل برساند و همزمان نوآوری را تشویق کند. به جای آنکه سیاست ها تنها به نگرانی های نظری یا ایدئولوژیکی توجه کنند، باید در راستای حل مشکلات و استفاده بهینه از تکنولوژی طراحی شوند. این نوع سیاست ها باید به گونه ای باشند که امکان پیشرفت سریع تر و با مسئولیت پذیری در صنعت هوش مصنوعی را فراهم کنند.

3. توانمندسازی تمام اکوسیستم AI

آخرین اصل مطرح شده توسط فِی-فِی لی این بود که سیاست های هوش مصنوعی باید توانمندسازی تمام بخش های اکوسیستم AI را شامل شوند، به ویژه جامعه های متن باز و دانشگاه ها. او تأکید کرد که دسترسی آزاد به مدل ها و ابزارهای محاسباتی هوش مصنوعی برای پیشرفت در این زمینه ضروری است. این دسترسی به منابع و داده ها باید در دسترس همه افراد قرار گیرد، نه فقط شرکت های بزرگ و با منابع عظیم. محدود کردن این دسترسی باعث ایجاد موانع و کاهش سرعت نوآوری می شود، به ویژه برای موسسات تحقیقاتی و دانشگاه ها که ممکن است منابع مالی کمتری نسبت به شرکت های بزرگ داشته باشند.

فِی-فِی لی با تأکید بر این اصول، خواستار سیاست گذاری هوش مصنوعی بر اساس واقعیت ها و نیازهای کنونی بود و از تصمیم گیرندگان خواست که از نگرانی های بی پایه و اساس پرهیز کرده و بر ایجاد قوانینی مؤثر و عینی متمرکز شوند که به پیشرفت این تکنولوژی کمک کند. این اصول می تواند به یک چارچوب قوی و پایدار برای آینده هوش مصنوعی تبدیل شود و از آن در جهت منفعت بشریت و بهبود زندگی مردم استفاده کند.