پروژه پارک شهری در استاوانگر: استفاده از مواد بازیافتی و طراحی پایدار

مقدمه

پروژه پارک شهری در استاوانگر به عنوان یک پروژه پایدار و نوآورانه، به طور خاص بر استفاده از مواد بازیافتی و تغییر شکل یافته از تاسیسات نفتی تمرکز دارد. این پروژه به عنوان نمونه ای از بازآفرینی فضاهای متروکه و تبدیل آنها به مکان های اجتماعی پویا و مفید برای جامعه طراحی شده است.

ویژگی های طراحی و فرآیند ساخت

استفاده از مواد بازیافتی

• منابع مواد: پارک با استفاده از عناصر بازیافتی و تغییر شکل یافته از تاسیسات نفتی، شامل سکوی متروکه نفت فریگ، پایگاه های دریایی، و انبوه قراضه ایجاد شده است. انتخاب این مواد شامل قرض گرفتن، خرید ارزان و استفاده از قراضه ها بود. این رویکرد به کاهش ضایعات و بهره برداری از منابع موجود کمک می کند.

فرآیند طراحی و اجرا

• مرحله اول: طراحی پارک با توجه به لایه های زمین شناسی میدان ترول، به مقیاس 1:500 بازسازی شده است. این طراحی با استفاده از مانور دیجیتالی و آشکار کردن لایه های رسوبی، به ایجاد فضای تجربی برای بازدیدکنندگان پرداخته است.
• مرحله دوم: کارگاه های آموزشی با گروه های جوانان محلی به منظور برنامه ریزی فعالیت های مختلف نظیر دوچرخه سواری، کوهنوردی، نمایشگاه ها، کنسرت ها، و بازی های ورزشی برگزار شد. لایه های نفتی به یک پارک اسکیت تبدیل شدند و چین های زمین شناسی به عنوان دیوارهای نمایشگاهی برای گرافیتی و هنر خیابانی استفاده شدند.

تبدیل فضای متروکه به نقطه ملاقات اجتماعی

• استفاده عمومی: پارک به طور گسترده توسط کودکان، والدین، و جوانان در تمام ساعات استفاده می شود. این مکان متروکه قبلی اکنون به عنوان یک نقطه ملاقات اجتماعی و فضای عمومی پویا و جذاب برای جامعه تبدیل شده است.
• دوره موقت و وضعیت کنونی: پارک در ابتدا برای یک دوره موقت یک ساله برنامه ریزی شده بود، اما پس از گذشت پنج سال همچنان فعال است و در حال حاضر بحث هایی برای تبدیل آن به یک پارک دائمی در حال انجام است.

نتیجه گیری

پروژه پارک شهری در استاوانگر، با استفاده از مواد بازیافتی و تغییر شکل یافته از تاسیسات نفتی، به عنوان یک نمونه موفق از طراحی پایدار و استفاده مجدد از منابع معرفی می شود. این پروژه با توجه به همکاری با گروه های جوانان و استفاده از فناوری های مدرن، فضای شهری جدید و پویا را ایجاد کرده است که به طور مؤثر نیازهای جامعه را برآورده می کند و به عنوان یک مدل موفق برای بازآفرینی فضاهای متروکه شناخته می شود.