خانه ای برای مادربزرگ: طراحی دلپذیر و متصل به جامعه

خانه خانه» یک اقامتگاه کوچک انفرادی برای یک مادربزرگ در اواسط دهه هفتاد است. دغدغه اصلی معمار هنگام طراحی این خانه، جلوگیری از احساس تنهایی مادربزرگ بود. تنهایی برای سالمندان می تواند بسیار ترسناک باشد. این خانه برخلاف دیگر خانه های منطقه که با گاراژ، دیوار و نرده بسته شده اند، از نظر فیزیکی به محله متصل است. خانه مادربزرگ با راهروی دلپذیرش احساس باز بودن و ارتباط با محیط اطراف می کند. گل ها و درختان زیبای کنار این مسیر باعث می شوند مردم این خانه را دوستانه و دنج بدانند.

طراحی باز و ارتباط با محیط

گل ها و درختان اطراف خانه به حفظ سلامت مادربزرگ کمک می کنند و مشغول شدن به نگهداری از آنها از احساس تنهایی او می کاهد. خانه مادربزرگ از سه بخش با اندازه های متفاوت تشکیل شده است. این ایده به نام "خانه خانه" شناخته می شود، که مفهومی از برنامه ریزی فضاهای مسکونی است و روابط بین فضاهای خصوصی و عمومی و داخلی و خارجی را حفظ می کند.

فضاهای زندگی و استراحت

مادربزرگ یک کمد دیواری و یک استخر درمانی دارد که مانند یک آپارتمان استودیویی به هم متصل هستند. استخر درمانی فضایی است که مادربزرگ می تواند از آن برای آب درمانی شخصی استفاده کند. «خانه بزرگ» فضایی است که با اتاق نشیمن، غذاخوری و آشپزخانه ادغام شده و می توان آن را فضای زندگی روزمره او دانست. این فضا به اندازه ای بزرگ است که می توان سقف اتاق نشیمن را بلند و اتاق زیر شیروانی را برای بازدیدکنندگان خانواده طراحی کرد.

استفاده از فضای چندمنظوره

به عنوان مثال، هنگامی که از شومینه استفاده می شود، خانواده می توانند در زمستان سیب زمینی شیرین بپزند یا در تابستان روی زمین سرد و مرتفع بخوابند. این هدف مشابه مارو یا بونگدانگ اقامتگاه سنتی کره، هانوک، است. تمامی این مناطق در اطراف حیاط متمرکز شده اند و به فضای داخلی و خارجی تعادل صحیحی می بخشند، بنابراین تجربه «خانه کوچک» را غنی می کنند.

نتیجه گیری

طراحی این خانه با توجه به نیازهای مادربزرگ و ایجاد ارتباط با محیط و جامعه، نه تنها از تنهایی او می کاهد بلکه فضایی دلپذیر و دوستانه برای او فراهم می کند. این اقامتگاه نمونه ای از طراحی خلاقانه است که با استفاده از عناصر طبیعی و فضاهای چندمنظوره، زندگی روزمره را برای سالمندان لذت بخش تر می کند.